زیبایی های نماز 

صدای دلنشینی گوش هایم را نوازش می کند و سکوت و تنهایی ام را در هم می شکند، بویی به مشامم می رسد. عصاره عطر اقاقیاست که با گل رز آمیخته شده و فریاد دلنشین الله اکبر را با نسیم صبحگاهی به در خانه مردم می کوبد ؛ خدا بزرگ است .   

« حی علی الفلاح » بشتابید به سوی رستگاری . از خواب برمی خیزم به کنار حوض می روم، شنای ماهیان درون حوض مرا به یاد شستشوی انسان بوسیله ی نمازهای پنج گانه می اندازد.چه صدای دلنشینی « لا اله الا الله » معبودی جز او نیست.سجاده ام را باز می کنم، فریادی از درون خود را به دیواره های وجودم می کوبد و انگار دیگر تحمل سکوت را ندارد. می خواهد بغض سکوتش را بشکند و فریاد بزند با خدای خویش راز و نیاز کند.

 قنوت چه لحظه زیبایی است . انسان را به یاد آن پرستویی می اندازد که سال هاست در فراقش جمعه شب ها زیارت آل یاسین را می خواند. فاصله ها گر زیادند ولی در بی کسی هایم تنها نام مقدس تو را زمزمه می کنم چون تو تنها کسی هستی که در اوج فاصله ها صدایم را می شنوی. ای یاری دهنده ی دل های نا امید از تو می خواهم دلم را با نورت روشن سازی و در هنگام مصیبت ها پناه دل بی کسم باشی  .       

نماز را دوست دارم وقتی که سر بر سجده می گذارم و در مقابل مقام بلند تو حاجتم را می خواهم، وقتی که سجده می کنم می خواهم ساخته شدن وجودم از خاک را به یاد آورم و همچنین از نعمت های بی کران خداوند تشکر کنم. وقتی نماز می خوانم

به کرانه های آسمان می رسم، به اعلا به عروج می رسم . نماز لحظه‏ی شکوفایی است، نماز لحظه‏ی بیداری است، نماز لحظه‏ی زیبایی است . فرشتگان را ببین در دست هایشان قلم هایی است که ثواب نماز را می نویسند، قلم هایشان از جنس انوار الهی است.انسان با نماز به شناخت حقیقی خدا می رسد .

و چه زیباست مرگ در حال نماز!  


یکی از مسائل مهمی که سبب انس با نماز می شود، لذت بردن از عباد ت است.کسی که از نماز لذت نمی برد، نمی تواند با نماز انس بگیرد. مکتب لذت گرایی یکی از مکتب های توصیفی اخلاقی است که لذت گروی را غایت مطلوب هر کاری می داند. تمامی انسان ها در این نکته یکسانند که لذت جو هستند، ولی مصادیق لذت در نزد انسان ها متفاوت است. برخی از انسان ها از غذا خوردن لذت می برند و برخی از انسان ها از غذا نخوردن. از این جهت، لذت در تعیین مصداق آن نقشی اساسی به عهده دارد.  
برخی معتقدند بیشترین مقدار شادی را می توان از طریق برخی تجربه های دینی به دست آورد و گروهی شخصیت را مهم ترین عامل مؤثر بر شادی فرد می دانند. البته تأثیر طبیعت، تربیت و ژن شادی نیز مورد توجه برخی است.
شادی از طریق تسلط بر شرایط و تطبیق دنیای متغیر بر نظام خواسته ها و آرزوهای ما بسیار مشکل است، بلکه راز شادی در مهارت فرد، در آفرینش تجربه زندگی است. در واقع، آنچه در زندگی برای ما رخ می دهد، آن قدر تعیین کننده شادی ما نیست، بلکه بیشتر نوع واکنش ما نسبت به آن رخدادهاست که نقش تعیین کننده دارد. از منظر دیگر علت غمگینی انسان آن است که زندگی بدان گونه که او می خواسته، پیش نرفته است. از این رو، شادی یکی از مهم ترین مؤلفه های لذت است که در تبیین لذت نقش مهمی را برای فرد ایفا می کند.اهمیت بحث لذت در مسایل اخلاقی به حدی است که مکتب لذت گرایی را به عنوان یکی از مکتب های مهم اخلاقی شکل داده است.
اپیکوروس، - فیلسوف یونانی- پایه گذار مکتب اخلاقی اپیکوری است که خیر را همان لذت می داند. هر چند او با اساس قرار دادن لذت های آنی و موقتی موافق نبوده و برای تعیین شرایط رسیدن به سعادت دیرپا و بادوام، لذت روحی را بر لذت جسمانی ترجیح می دهد. فلسفه اخلاق اپیکوروس اصولاً شامل پند و اندرز برای زیستن معتدلانه ولی لذت بخش است. در واقع فلسفه اپیکورس را می توان شامل تعلیماتی دانست که نه تنها به شخص توانایی کسب لذت می دهد، بلکه او را قادر می سازد که از درد و رنج احتراز نماید. «لذت انگاری به عنوان یک نظریه فلسفی از لحاظ روان شناسی و اخلاقی هم قابل بررسی است. 
مفهوم لذت گرایی در اسلام
آنچه از مبانی اسلام استنباط می شود آن است که لذت معنوی، لذتی اصیل و اساسی فرض می شود؛ زیرا بعد معنوی و مقوم شخصیت آدمی است. بنابراین، در تزاحم لذات مادی و معنوی باید لذات مادی را در چارچوب لذات معنوی مهار کرد؛ یعنی اسلام، لذت گرایی را به معنای عام و روان شناختی آن می پذیرد، ولی در تعیین مصداق لذت اصیل و حقیقی برای انسان و جهت گیری لذت ها با مکتب های لذت گرا تفاوت دارد.
آسیب شناسی منطق لذت در مورد نماز 
رعایت آداب ظاهری و باطنی نماز، برطرف کردن موانع حضور قلب قبل از ورود به نماز، تقویت بینش مذهبی و درک معنای نماز و توجه به زیبایی ها و ظرافت های نماز و تقویت روحیه نیایش از مهم ترین عوامل لذت انسان در نماز هستند. نادیده گرفتن یا کم توجهی به این عوامل بزرگ ترین آسیبی است که لذت در نماز را تهدید می کند. در حقیقت، موانع حضور قلب و کاستی های معرفتی نسبت به نماز سبب می شوند که نمازگزار از نمازش لذت نبرد.
دنیازدگی و گناه دو عامل مهم و اساسی از بین رفتن لذت در عبادت و نماز هستند؛ زیرا حقیقت عبادت فرادنیوی و امری اخروی است. انسان هر قدر به دنیا نزدیک شود، از آخرت دور می شود. گناه نیز به عنوان یکی از مظاهر اصلی دنیاگرایی آثار زیادی دارد که یکی از آثار غیر ملموس آن از بین رفتن لذت عبادت است و به تدریج چنان اثری در قلب انسان می گذارد و او را از مسیر حق دور می کند که ناخودآگاه از عبادت و صحبت با معبود هیچ لذتی نمی برد. به طور کل، کلیه موانع حضور قلب در نماز، در از بین رفتن لذت نمازگزاری نقشی مهم را ایفا می کنند.
نماز، لذت برتر
لذت هایی که انسان آن را درک می کند و از درک آن احساس خوشایندی برای او حاصل می شود، همه در یک سطح و از یک نوع نیستند، برخی لذت ها مقطعی هستند. برخی روحی و برخی جسمی هستند، برخی مادی و برخی معنوی هستند، برخی عمیق و برخی سطحی هستند، اما لذت برتر، لذتی است که عمیق تر، پایدارتر، اصیل تر و طولانی تر باشد و رنج و کسالتی به دنبال نداشته باشد.
با این توصیف ها باید گفت لذتی که از نمازگزاردن در انسان ایجاد می شود، لذت برتر است؛ زیرا لذتی است که ناشی از ارتباط با آفریدگار جهان و در راستای تأمین زندگی مطلوب و جاودانه است، لذتی که از نماز و ارتباط با دریای بی کران هستی در وجود انسان حاصل می شود، پایدار و عمیق است و هیچ گونه رنجی را به دنبال ندارد، مگر درد وصال که عاشقان نزدیکی به خداوند در آن غوطه ورند؛ یعنی آنان که پس از درک این لذت خواهان شکستن حصارهای مادی و گذر از این جهان محدود می شوند، با درک این لذت، از لذت های برتر و والاتری آگاه می شوند که به جز در جوار حضرت حق دست یافتنی نیست و روابط محدود دنیایی ظرفیت و گنجایش ایجاد آن لذت ها را ندارد. این درد، حاصل افزایش درک و فهم است که با لذات نماز و ارتباط با خدا به عنوان لذت برتر و متعالی درهم تنیده شده است.  
درک زیبایی های نماز
انسان می تواند با دید زیبایی شناسانه به موجودات و رویدادها نگاه کند و از این دریچه به تماشای جهان بنشیند. لذت رویکرد زیبایی شناسانه می تواند انواع اشیای طبیعی و ساخته انسان را که به وسیله حواس پنج گانه ادراک می شوند، دربرگیرد. فراتر از این می توان گفت واژه زیبا نه تنها در مورد طبیعت و آثار هنری، بلکه می تواند برای درک و لذتی زیبایی شناسانه از وقایع عالم و روابط پنهان و آشکار انسان، به کار رود.
انسان نسبت به مقوله عبادت نیز می تواند با دیدی زیبایی شناسانه بنگرد و فراتر از یک نگرش شخصی عبادت کند.
عرفان و زیبایی شناسی ارتباطی ظریف دارند. و. ت. استیس می گوید: «پیوندی نهانی بین عرفان و زیبایی شناسی هست که در حال حاضر مبهم و مجمل باقی مانده است.
این ارتباط در حدی است که یکی از مکتب های عرفان اسلامی، مکتب جمال نام دارد. این در حالی است که نماز و عبادت یکی از مهم ترین و عمده ترین موضوعات عرفانی و سیر و سلوک است. قبل از پرداختن به نکات زیبایی شناسی نماز، چند نکته بنیادین را در مورد زیبایی شناسی از نظر اسلام به اختصار مطرح می کنیم.
«منشأ اصلی زیبایی شناسی در اسلام عبارت است از خداوند سبحان که خود زیباست و زیبایی را دوست دارد.» نخستین درسی که از زیباشناسی قرآن مجید می آموزیم، این است که خداوند بالاترین مرتبه زیبایی است و همه زیبایی ها در او خلاصه می شود. در نتیجه بهترین راهی که ما را به سوی آن معبود رهنمون می سازد، مسیر زیبایی هاست. همه هستی و آفرینش زیباست. قرآن زیبایی های هستی را به دو نوع مطلق و نسبیو از جهت دیگر به مادی و معنوی تقسیم می کند. قرآن به انسان به عنوان یکی از زیباترین جلوه های الهی اهمیت فوق العاده داده است. عشق الهی و دوست داشتن خداوند به رسمیت شناخته شده و احادیث دوطرفه بودن آن را بیان کرده است. همان طور که عشق ورزی به جمال مطلق الهی، شایسته و بایسته می باشد، عشق ورزی به جلوه های آن زیبایی در جهان نیز شایسته است. در زیبایی شناسی اسلامی به زیبایی صوری و ظاهری انسان نیز توجه شده است و علاوه بر آن، به زیبایی شناسی رنگ ها نیز توجه شده است. از نظر زیبایی شناسی اسلامی انسان باید به سوی زیبایی ها برود